Өчигдөр иш татсан өвгөний номд Бурхан багшийн сургаал үлгэрээс танилцуулжээ. Утга гүнзгий агаад ёгтлол зүйрлэл гэж агуу тул уншигч тантай хуваалцъя. Ер нь Бурхан багш хийгээд Есүсийн сургаал нэг иймэрхүү ёгт үлгэр ихтэй байдаг. Хүний ой той логик агуулгаас аливаа дүрслэлийг илүү тогтоодог болохоор тэр байх л даа.
Намрын сэрүү унасан жихүүн салхитай өдөр нэг аянчин гэрийн зүг яаравчлан алхаж явна. Анзааран хартал хөл дор нь олон цагаан юм үзэгдэв. Тогтоон ажвал хүний яс байх аж. Яахаараа хүний яс энд хэвтэж байдаг билээ гэж эвгүйцэн бодсоноо цааш замаа хөөн явтал өөдөөс нь аварга бар архиран гарч ирэв. Аянчин цочин сэрдэж, баахан яс барын идэш болсон хүмүүсийнх гэдгийг ухмагц гэдрэг эргэн ирсэн замаараа ум хумгүй дутаав. Гэвч төөрч будилсан бололтой өндөр хавцалд тулж орхив. Хавцлын дор хуйлран эргэх их далай. Араас нь бар. Аргаа барсан аянчин хавцлын хяр дээр ургасан өнчин нарсанд авирав. Гэвч догшин бар холтсонд хумсаа шигтгэн мацаад эхлэх нь тэр. Одоо ч дүүрлээ дээ гэтэл золоор нарсны мөчрөөс ганц мөлхөө ургамал дүүжлэгдсэнийг олж, аянчин түүнээс зууран доош буув. Гэвч мөлхөө ургамал дэмий уртгүй тул аянчин эр агаарт дүүжлэгдэж орхив. Дээр нь өлөн бар хүлээж, доош гярхайлан ажвал догшрон давалгаалах далай дотор улаан, хар, хөх луу унаж ирэх олзоо залгихаар хүлээж байх юм. Гэтэл дээр нь шир шир хийх дуу гарсан тул өлийн хартал хар цагаан оготно ирээд мөлхөө ургамлыг угаар нь таслахаар ээлжлэн мэрж байвай. Энэ чигээр байвал мөлхөө ургамал оготнын шүдэнд тасарч, аянчин ам ангайн хүлээх лууны идэш болох нь гарцаагүй. Аргагүйдсэн эр оготныг туух санаатай зуурсан мөлхөөгөө сэгсрүүлж үзэв. Гэтэл нэг шингэн юм хацар дээр нь дуслав. Амтлаад үзтэл амтат бал. Мөлхөөний угт зөгийн үүр байж тааран, сэгсрүүлэх тоолонд бал унаж ирэх аж. Аянчин балны амтанд шунаж, бар, лууны ам тосон байгааг ч умартан, амь аргацааж буй ганц мөлхөө ургамлаа оготнод мэрүүлж буйг ч эс тоон сэгсрүүлэн сэгсчүүлэн балын амтанд шунаглах бөлгөө.
Бурхан багш бараар өвчин болоод үхэл, нарсаар энэ насны зэрэг зиндаа, эд хөрөнгө, нэр хүндийг, хар цагаан оготноор өдөр шөнө, өөрөөр хэлбэл, цаг хугацааг, улаан луугаар хилэн, хар луугаар шунал, хөх луугаар атаа, балаар хүний зугаа цэнгэлийг ёгтолжээ.
Хүн гэдэг өвчин болоод үхлийн аймшигт байнга туугдах авч амьдрах гэж байдгаараа хичээнэ. Гэвч энэ нь ганц мөлхөө ургамал шиг хэврэг эд байх юм. Зүүгдэн зуурсан мөлхөө ургамал цаг хугацаа өнгөрөх тусам элж хорогдон, үхэл ойртох болно. Гэвч хүн гэдэг бүхнийг огоорон “бал” өөд үгүйлэн тэмүүлнэ. Шуналаас ангид байж чаддаггүй хүний мөн чанарыг Бурхан багш ийнхүү зүйрлэсэн байдаг ажээ.
Ашигласан материал
稲盛和夫『生き方』サンマーク出版社2004年
Намрын сэрүү унасан жихүүн салхитай өдөр нэг аянчин гэрийн зүг яаравчлан алхаж явна. Анзааран хартал хөл дор нь олон цагаан юм үзэгдэв. Тогтоон ажвал хүний яс байх аж. Яахаараа хүний яс энд хэвтэж байдаг билээ гэж эвгүйцэн бодсоноо цааш замаа хөөн явтал өөдөөс нь аварга бар архиран гарч ирэв. Аянчин цочин сэрдэж, баахан яс барын идэш болсон хүмүүсийнх гэдгийг ухмагц гэдрэг эргэн ирсэн замаараа ум хумгүй дутаав. Гэвч төөрч будилсан бололтой өндөр хавцалд тулж орхив. Хавцлын дор хуйлран эргэх их далай. Араас нь бар. Аргаа барсан аянчин хавцлын хяр дээр ургасан өнчин нарсанд авирав. Гэвч догшин бар холтсонд хумсаа шигтгэн мацаад эхлэх нь тэр. Одоо ч дүүрлээ дээ гэтэл золоор нарсны мөчрөөс ганц мөлхөө ургамал дүүжлэгдсэнийг олж, аянчин түүнээс зууран доош буув. Гэвч мөлхөө ургамал дэмий уртгүй тул аянчин эр агаарт дүүжлэгдэж орхив. Дээр нь өлөн бар хүлээж, доош гярхайлан ажвал догшрон давалгаалах далай дотор улаан, хар, хөх луу унаж ирэх олзоо залгихаар хүлээж байх юм. Гэтэл дээр нь шир шир хийх дуу гарсан тул өлийн хартал хар цагаан оготно ирээд мөлхөө ургамлыг угаар нь таслахаар ээлжлэн мэрж байвай. Энэ чигээр байвал мөлхөө ургамал оготнын шүдэнд тасарч, аянчин ам ангайн хүлээх лууны идэш болох нь гарцаагүй. Аргагүйдсэн эр оготныг туух санаатай зуурсан мөлхөөгөө сэгсрүүлж үзэв. Гэтэл нэг шингэн юм хацар дээр нь дуслав. Амтлаад үзтэл амтат бал. Мөлхөөний угт зөгийн үүр байж тааран, сэгсрүүлэх тоолонд бал унаж ирэх аж. Аянчин балны амтанд шунаж, бар, лууны ам тосон байгааг ч умартан, амь аргацааж буй ганц мөлхөө ургамлаа оготнод мэрүүлж буйг ч эс тоон сэгсрүүлэн сэгсчүүлэн балын амтанд шунаглах бөлгөө.
Бурхан багш бараар өвчин болоод үхэл, нарсаар энэ насны зэрэг зиндаа, эд хөрөнгө, нэр хүндийг, хар цагаан оготноор өдөр шөнө, өөрөөр хэлбэл, цаг хугацааг, улаан луугаар хилэн, хар луугаар шунал, хөх луугаар атаа, балаар хүний зугаа цэнгэлийг ёгтолжээ.
Хүн гэдэг өвчин болоод үхлийн аймшигт байнга туугдах авч амьдрах гэж байдгаараа хичээнэ. Гэвч энэ нь ганц мөлхөө ургамал шиг хэврэг эд байх юм. Зүүгдэн зуурсан мөлхөө ургамал цаг хугацаа өнгөрөх тусам элж хорогдон, үхэл ойртох болно. Гэвч хүн гэдэг бүхнийг огоорон “бал” өөд үгүйлэн тэмүүлнэ. Шуналаас ангид байж чаддаггүй хүний мөн чанарыг Бурхан багш ийнхүү зүйрлэсэн байдаг ажээ.
Ашигласан материал
稲盛和夫『生き方』サンマーク出版社2004年
No comments:
Post a Comment